Rafael Pereira, die zich liever Cão (hond) laat noemen, is schilder en graveur. Hij brengt ieder weekend zijn werk naar rijke buurten van de stad São Paulo en probeert het daar te verkopen.

We ontmoeten elkaar in ons werk. Cão is bezig met het maken van een reeks gravures; ik breng de stad en haar cultuur van leegstand en bezetting in beeld. Het intrigeert me om Cão bij hem thuis, in een bezet gebouw downtown, schilderijen van Candido Portinari in gravures te zien reproduceren. Candido groeide op in Brazilië als zoon van een Italiaans emigrant. Als modernist kwam zijn inspiratie uit het dagelijks leven van de arbeidersklasse die in favela’s hun thuis hadden. Generaties verder voelt Cão zich verbonden met het werk van Portinari.

Op straat merk ik dat mensen meer interesse tonen in het werk van een collega-graveur, die stoelen, fietsen, gloeilampen, … nabootst. De taal is een struikelblok, maar Cão en ik voelen elkaar goed aan en er ontstaat een samenwerking. We kiezen ervoor om de reproducties van Candido naar een hedendaagse context te brengen. We gebruiken de kranten van de dag als drager voor het beeld en geven ze ‘s ochtends, nog voor de zon door de wolken heen breekt, een plek in de stad. We voeren die acties samen uit en ondertussen breng ik Cão als kunstenaar, samen met het gebouw en de stad, doorheen mijn lens in beeld. Zo ontstond het filmdocument Ouvidor (ombudsman).